Ισραήλ: Έρευνα Στα Συντρίμμια - Μεταφρασμένο

2 Νοεμβρίου 2012: Έρευνες, αναφορικά με το ιρανικό μη επανδρωμένο αεροσκάφος UAV (Unmanned Aerial Vehicle) που καταρρίφθηκε σε ισραηλινό έδαφος στις 9 Οκτωβρίου, αποκαλύπτουν πως τα μέρη του αεροσκάφους ήταν γερμανικής προελεύσεως. Το γεγονός δεν προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση καθώς το Ιράν, επί σειρά ετών, εισάγει λαθραία από τη Γερμανία βιομηχανικά προϊόντα. Στοχεύοντας στην ανάσχεση της συγκεκριμένης πρακτικής, η Γερμανία κρατά όλο και πιο επιθετική στάση, αν και τα εμπορεύματα εξακολουθούν να καταλήγουν στο Ιράν συχνά μέσω τρίτων ή τέταρτων χωρών αλλά και με πλαστά έγγραφα.

Παράλληλα, παραμένει έντονη η αντιπαράθεση γύρω από τα κίνητρα εκτέλεσης της πτήσης της 9^ης Οκτωβρίου. Οι περισσότεροι ισραηλινοί εμπειρογνώμονες εκτιμούν ότι πρόκειται στην ουσία για κάποιο διαφημιστικό κόλπο. Αν λάβουμε υπόψη μας τα προβλήματα που αντιμετωπίζει το Ιράν αλλά και η Χεζμπολάχ στη Συρία και αν προσθέσουμε σε αυτά το ισχυρό ιρανικό εμπάργκο (δυσκολίες στην πώληση πετρελαίου) και την συνακόλουθη οικονομική κρίση, είναι φανερό ότι αποκλειστικός στόχος είναι η νίκη, όποια και αν είναι αυτή τελικά. Από την άλλη πλευρά υπάρχει η πεποίθηση ότι το ιρανικό αεροσκάφος UAV ήταν το πρώτο εκ πολλών που ακολουθούν, άλλα και μία προσπάθεια να εξακριβωθεί κατά πόσο κάποια από αυτά τα αεροσκάφη, εφοδιασμένα μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις με εκρηκτικά, θα μπορούσαν να επιτεθούν κατά του ισραηλινού πυρηνικού αντιδραστήρα στη Ντιμόνα. Αν και το Ιράν ισχυρίζεται ότι έχει στείλει πολλά UAV στο Ισραήλ, οι τελευταίοι ακούν με δυσπιστία την εν λόγω δήλωση.

Εν τω μεταξύ, το Ιράν συνεχίζει την επιχειρησιακή δραστηριότητα κατασκευής αεροσκαφών. Νωρίτερα τον ίδιο χρόνο, οι ίδιοι εισήγαγαν ένα μικρότερο, μη επανδρωμένο αεροσκάφος, το Shaparak. Με βάρος περίπου 100 κιλά, και δυνατότητα μεταφοράς ωφέλιμου φορτίου 8 κιλών, είναι ικανό να βρίσκεται στον αέρα για τρεισήμισι ώρες. Η μέγιστη ακτίνα πτήσης του αεροσκάφους είναι 50 χιλιόμετρα, ενώ το μέγιστο ύψος πτήσης φτάνει τα 4.500 μέτρα. Το UAV της 9ης Οκτωβρίου θα μπορούσε να ανήκει σε αυτό τον τύπο αεροσκάφους, το οποίο ουσιαστικά λειτουργεί μέσω ενός αυτοματοποιημένου συστήματος καθοδήγησης - GPS (δηλαδή με προγραμματισμένη πτήση από ένα σημείο σε κάποιο άλλο). Εάν η υπόθεση αυτή αληθεύει, λόγω της μικρής εμβέλειας του Shaparak (περίπου 1.000 χιλιόμετρα) μιλάμε για μία διαδρομή χωρίς επιστροφή.

Οι Ιρανοί έχουν προχωρήσει στην κατασκευή αεροσκαφών UAV ήδη από τη δεκαετία του 1980 με παράδειγμα το Ababils, ένα από τα πλέον αξιοποιημένα αεροσκάφη. Αυτό διαθέτει βάρος 82 κιλών, μήκος φτερού 2,9 μέτρων, ωφέλιμο φορτίο περίπου 35 κιλών, σταθερή ταχύτητα 290 χιλιομέτρων ανά ώρα και διάρκεια πτήσης άνευ ανεφοδιασμού 90 λεπτών. Εκτιμάται ότι μπορεί να πετά σε απόσταση 249 χιλιομέτρων από τον χειριστή εδάφους, ενώ φέρει παράλληλα ένα σύστημα καθοδήγησης που του επιτρέπει να πραγματοποιεί ένα ήδη προγραμματισμένο δρομολόγιο (με χρήση GPS) και στη συνέχεια να επιτρέπει την προσγείωσή του από τους χειριστές εδάφους (με χρήση αλεξίπτωτου). Επιπλέον προβλέπεται δυνατότητα πρωινής και βραδινής λήψης φωτογραφιών καθώς και βιντεοσκόπησης, τη στιγμή μάλιστα που στο εμπόριο κυκλοφορούν ελεύθερα αρκετές οικονομικές και αξιόπιστες κάμερες όπως και ο απαιτούμενος εξοπλισμός για τη μετάδοση ήχου και εικόνας πίσω στη Βάση.

Το αεροσκάφος Ababil έχει γίνει αντιληπτό στο Σουδάν και το Λίβανο, καθώς η Χεζμπολάχ, που τυγχάνει ιρανικής υποστήριξης, έχει παραλάβει πλήθος αεροσκαφών τέτοιου τύπου. Οι Ισραηλινοί φοβούνται ότι τα χαμηλής πτήσης Ababils δύνανται να φτάσουν Νότια, απελευθερώνοντας νευροπαραλυτικά αέρια ή ακόμα και εκρηκτικά. Με χρήση αυτοματοποιημένου συστήματος καθοδήγησης – GPS, ένα τέτοιο μη επανδρωμένο αεροσκάφος θα μπορούσε να χτυπήσει στόχους με μεγάλη ακρίβεια. Δεν υπάρχει κάποια ιδιαιτερότητα στην κατασκευή τους, τουλάχιστον στην περίπτωση του Ababil. Η παραγωγική διαδικασία εντατικοποιήθηκε από τη δεκαετία του 1970 και έπειτα, όταν αγοράστηκαν τα αμερικανικά UAV (Αεροσκάφη Στόχοι - Firebee target drones). Τέλος θα πρέπει να σημειωθεί ότι το Ιράν διαθέτει ένα ακόμη μεγαλύτερο αεροσκάφος (174 κιλά), το Mohajer IV, πιο πρόσφατο μοντέλο της σειράς, που ξεκίνησε να κατασκευάζεται κατά τη δεκαετία του 1980. Το Mohajer II είναι ίδιου περίπου μεγέθους με το Ababil.

Πηγή

Μτφρ: Μπούντρη Βασιλική